Modigliani was een Italiaanse kunstschilder en beeldhouwer (1884-1920). Zijn schilderijen en beelden zijn te herkennen aan de langgerekte lichamen en gezichten. De manier waarop hij met enkele lijnen gezichten vorm gaf, inspireerde mij op verschillende manieren. Ooit maakte ik van serpentijnsteen een langgerekt gezicht (verkocht). Maar ook dit geschilderde werk op vier lagen vitrage.
Die Entzauberung der Welt (detail)
Het drieluik is een vrije interpretatie van het door Max Weber (socioloog) gemunte concept, dat hij ‘de onttovering van de wereld’ heeft genoemd. Heel kort gezegd: In een onttoverde wereld ontstaat een zingevingvacuüm, dat als het ware opgevuld moet worden met nieuwe zekerheden, met nieuwe betoveringen. De magie van kribbe en crucifix is verdwenen en vervangen door de betovering van cadeautjes en beschilderde eitjes.
Jaren geleden waren we met vakantie in Italië in het Carrara-gebied met een uitstapje naar Volterra.In de bergen van Carrara zagen we een rolkei van marmer op de weg liggen: die steen ligt nu al enige tijd op bewerking te wachten in mijn atelier. Of het er ooit van komt, weet ik niet. De steen is groot, zwaar en hard.
Het uitstapje naar Volterra leverde opnieuw extra gewicht huiswaarts op: drie platte schijven grijs albast. Grijs albast waarvan de ruwe buitenkant echt lelijk is, maar die prachtige wolkjes laat zien als de polijstmachine er mee klaar is. Wolkjes of knolletjes die als het ware de groei van albast laten zien. Albast is een wat minder harde steen dan marmer: daar kan ik wel wat mee.Mijn idee was dat de stenen zo strak mogelijk moesten worden, omdat deze albastsoort heel druk van kleur is. Die strakheid, dat moest wel gaan lukken, want daar had ik wel ervaring in.
Maar dan de vraag: Hoe presenteer je de beeldhouwvorm op een manier, dat zichtbaar wordt wat je hebt willen uitbeelden? Die vraag geldt voor elk beeldhouwwerk, voor elk beeld in welk materiaal dan ook. De standaardoplossing is de sokkel, maar daarop komt niet elk beeld goed tot zijn/haar recht. In dit geval vond ik dat twee vormen opgetild moesten worden en bijna los in de ruimte te zien moesten zijn. De derde vorm kon als het ware ondersteboven wel op een vaste plek komen. Na veel aarzeling heb ik Sinderiaan, Willy Klompenhouwer gevraagd met mij mee te denken over de constructie voor de twee ‘op te tillen’ vormen, maar vooral die constructie ook te maken. Stilletjes dacht ik aan zwart staal, maar liever nog rvs. Helemaal blij werd ik, toen hij de eerste rvs-constructie kwam brengen: het idee en de uitvoering klopten. Prachtige combinatie: de steen hoog opgetild door fragiele rvs. Toen de tweede ..: de constructie was super, maar het beeld niet.. de verhoudingen richting de bovenste zichtlijn van het beeld waren niet goed. Opnieuw het beeld bewerkt. Nu wel tevreden.